Als je áltijd andermans haar mooi maakt, dan mag je jezelf ook weleens trakteren op een momentje me-time, toch? Dus daar zit ik hoor: in de kappersstoel. Panterprintjes in m’n haar, cappuccino in m’n handen en met één bil op relaxmodus… en de ander nog half in de werkstand.
Ik voel me net zo’n verwende diva in een TLC-programma, maar dan met een uitgroei en stress. Mijn ogen dichtdoen durf ik bijna niet — want stel je voor dat m’n kapper denkt: “Serieus? Jij chillen terwijl ik hier werk?”
Nou ja, verschil moet er zijn. En laten we eerlijk zijn: soms moet je gewoon even extra fabulous de chaos in.
Springen.
Loslaten.
En damn — dat is eng.
Want die stemmen in m’n hoofd? Die houden niet opeens hun mond omdat ik nu “m’n roeping” volg. Nee hoor, die staan gewoon als een koor op standje volle bak:
“Wie denk jij wel dat je bent?”
“Zou je dit wel doen?”
“Straks faal je keihard.”
En terwijl ik zachtjes ademhaal en vraag om steun van boven — ja, ik werk tegenwoordig met de engelen, gidsen, helpers — blijft het even stil. Alsof ze een koffiepauze hebben daarboven. Of me gewoon vertrouwen dat ik het zélf ook kan.
(Thanks hoor, maar een subtiele hint had ook wel gemogen.)
Want ook dát is spiritueel werk: in een kappersstoel zitten met panterprintjes in je haar en tóch in vertrouwen blijven.
Weten dat schoonheid ook een frequentie is.
En dat elke cappuccino heilig water wordt, als je het met aandacht drinkt.
Dus ja, ik ben nu die vrouw die haar uitkering gebruikt als springplank richting haar zielsmissie.
Die niet meer in het systeem past, omdat ze iets anders is gaan voelen.
En weet je?
Dat voelt nog steeds spannend.
Maar ook kloppend.
Waarachtig. Echt.
Ik ben onderweg.
Op blote voeten of in panterprint — ik volg het pad van mijn hart.
En dat, lieve lezer, is misschien wel het dapperste wat je kunt doen.
💫 Trust the process. Ook als je haar nog nat is. 😜
